Obiekty A-Z
Zbudowany w 1933 roku w otynkowanej drewnianej konstrukcji zrębowej. Jest przykładem budynku, należącego do bardzo popularnego w latach 30. XX w. typu drewnianych willi wznoszonych na terenie miasta o charakterystycznej prostej bryle, złożonej z dwóch prostopadłościanów przykrytych płaskimi dachami – parterowego z półpiętrem tzw. mezzanino i wyższego, poprzedzonego gankami, bądź ryzalitami założonymi na planie pięcioboku.
Fabryka Przyrządów i Uchwytów „Ponar-Bial" (ob. Bison-Bial S.A.) powstała w 1948 r. W latach 50. XX w. przy ul. Łąkowej, na terenie dawnej fabryki Gotliba, zbudowano kompleks budynków produkcyjnych, zaś w roku 1960 zakończono budowę biurowca socjalno-administracyjnego, w którym znalazły się m.in. przychodnia lekarska i gabinet stomatologiczny.
Budowę Zespołu Szkół Muzycznych przy ul. Podleśnej rozpoczęto w sierpniu 1969 r. według projektu arch. Krystyny Drewnowskiej. Budową kierował inż. Józef Gliszczyński z ramienia wykonawcy Białostockiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Miejskiego. Pierwszym oddanym do użytku obiektem – po równo czterech latach prac – był internat z miejscami dla 120 uczniów.
To jeden z największych w mieście bloków mieszkalnych o łącznej liczbie 500 mieszkań, składający się z dwóch 11 –kondygnacyjnych wieżowców, zamykających narożnik ulic Bohaterów Monte Cassino i kard. S. Wyszyńskiego. Zbudowany został w 1970 r. według projektu arch. Wiktora Łazarczyka i arch. Jana Citko.
Była to pierwsza w historii Białegostoku duża hala sportowa, wybudowana według projektu inż. Kazimierza Dygi, znanego białostockiego sportowca - bramkarza pierwszego powojennego składu miejscowej drużyny piłkarskiej. Oddana została do użytku w grudniu 1952 r.
Ten najbardziej luksusowy na początku XX w. w Białymstoku hotel mieścił się w bliskim sąsiedztwie pałacu Branickich u zbiegu ówczesnych ulic Niemieckiej i Instytutowej. Zbudowany został w latach 1912-1913 przez petersburskie Towarzystwo Akcyjne Ritz z funduszy białostockiego Banku Komercyjnego. Posiadał bardzo racjonalny i klarowny układ przestrzenno – funkcjonalny.
Miejsce pod jego zabudowę wyznaczono przy skrzyżowaniu ówczesnych ulic Stalina i Olejniczaka (ob. Lipowa i Liniarskiego), w niedalekim sąsiedztwie gmachu KW PZPR. Projektantem obu obiektów był znany białostocki architekt Stanisław Bukowski z Centralnego Biura Projektów Architektury i Budownictwa.
Budynek ten wzniesiono w latach 1928-1930 z przeznaczeniem na siedzibę Izby Skarbowej w Białymstoku. Początkowy projekt opracowany przez inż. W. Kołkowskiego z biura konstrukcyjnego przy Dyrekcji Robót Publicznych w Wilnie, zakładał wzniesienie gmachu mieszczącego się w zachowawczym, akademickim nurcie architektury polskiej pierwszej połowy lat 20.
Wzniesiona w latach 1933-1934 według projektu arch. Rudolfa Macury na zlecenie dra Stanisława Bełdowskiego, znanego w okresie międzywojennym białostockiego lekarza, ordynatora szpitala zakaźnego. Do kamienicy, pierwotnie przeznaczonej przede wszystkim na cele mieszkalne, przylega pawilon handlowo – usługowy.