Jego niższe trójkondygnacyjne skrzydło wraz z oficyną powstało zapewne na początku XX w., zaś wyższa część, zamykająca narożnik ulic Słonimskiej i Wylotnej, i ustawione do niej prostopadle skrzydło zostały dobudowane w połowie lat 30. XX w. według projektu architekta Rudolfa Macury. Po rozbudowie obiekt przeznaczono na działalność Zakładu Rzemieślniczo–Wychowawczego im. św. Józefa, popularnie zwanego „braciszkami", ze względu na bezhabitowe zgromadzenie zakonne Braci Sług Maryi Niepokalanej, które prowadziło placówkę. Do podstawowych zadań zakładu należała opieka wychowawcza nad ubogimi chłopcami, pochodzącymi z rodzin katolickich. W budynku mieściły się sale dydaktyczne, pomieszczenia mieszkalne, kaplica i sala teatralna. W podwórzu działała piekarnia. Od 1945 r. w gmachu miało swoją siedzibę przeniesione z Wilna Seminarium Duchowne, w którym wykładowcą był ks. Michał Sopoćko. W latach 50. XX w. budynek upaństwowiono i założono w nim Dom Dziecka. W latach 90. XX w. przeprowadzono remont budynku, między innymi wykonano termomodernizację elewacji wraz ze zmianą kolorystyki oraz wymieniono stolarkę okienną i drzwiową. Zlikwidowano wówczas charakterystyczne długie balkony w elewacji szczytowej od strony posesji oraz zamurowano wejście od ulicy Słonimskiej. Zachowała się jednak przedwojenna bryła gmachu, nawiązująca formą do modnego wówczas nurtu „okrętowego". Fasadę uzupełniają narożne balkony z rurowymi balustradami, flankujące potężny wykusz z zygzakowym fryzem i dekoracyjnym trójkątnym parapetem okna trzeciej kondygnacji. Pierwotnie, wieńczył ją niewielki krzyż łaciński na kuli.