Budowę szpitala rozpoczęto w 1928 r. Całkowity koszt wraz z jego urządzeniem wyniósł 670 tys. zł. Mimo wielu trudności organizacyjnych i finansowych, szpital udało się zrealizować w dość krótkim czasie dzięki dogodnym warunkom firmy wykonawczej „Mur" Józefa Zaczeniuka, a także dzięki wsparciu ówczesnego wojewody białostockiego Mariana Zyndram – Kościałkowskiego oraz otrzymanej pożyczce z elektrowni białostockiej. Budynek uroczyście oddano do użytku w dniu 7 maja 1933 r. Ordynatorem oddziału chirurgicznego został, przybyły z Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu w Astrachaniu, profesor Konrad Fiedorowicz. Szpital posiadał odziały chirurgiczny i położniczy z 16 salami po 8 łóżek i 12 separatkami, 4 gabinetami lekarskimi i 2 salami operacyjnymi i zajmował przestrzeń 11.288 m3. W czasie II wojny światowej, kolejni okupanci zmieniali nazwy i przeznaczenie szpitala. Budynek uległ także częściowemu spaleniu i dewastacji. Powojenną odbudowę rozpoczęto w roku 1947 przeznaczając na ten cel ponad 10 mln złotych. Utworzono tu Państwowy Szpital Chirurgiczny. Posiadał on trzy sale operacyjne, aparaturę diagnostyczno-radiologiczną i własne zaplecze gospodarcze, które w całości otrzymał z darów UNRRA. Z dniem 1 stycznia 1953 r. gmach szpitala stał się częścią większego kompleksu administracyjnego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. J. Śniadeckiego. W latach 1979-1981 przeprowadzono przebudowę i rozbudowę budynku, dobudowując nowe piętra i skrzydła, zniekształcając tym samym pierwotne założenie szpitala. Pierwotnie obiekt, dzięki zastosowaniu w planie tzw. systemu występowego opartego na rzucie litery „E", miał zapewnione doskonałe oświetlenie i odpowiednie warunki izolacji akustycznej. Elewacje budynku były gładkie i malowane na biało, co podkreślało jego nowoczesny charakter. Do dziś w architekturze budynku zachował się w części skromny detal w postaci pseudoryzalitów, attyk oraz balkonu z żelazną balustradą zdobioną w stylizowaną „jodełkę".