Po studiach pracował w wydziale budowlanym kolei warszawsko-wiedeńskiej oraz w pracowni arch. Józefa Piusa Dziekońskiego. W 1914 został profesorem zwyczajnym Politechniki Lwowskiej, zaś w 1919 r. Politechniki Warszawskiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był kierownikiem wydziału w Ministerstwie Spraw Polskich Ukraińskiej Republiki Ludowej. W swoich projektach nawiązywał do form historycznych, stosując jednak nowe materiały jak żelbet. W projekcie osiedla Miasto-Ogród Sadyba po raz pierwszy zastosował formę urbanistyczną, znaną jako okolnica. W 1922 był inicjatorem utworzenia Towarzystwa Urbanistów Polskich. W 1929 założył Zakład Architektury Polskiej na Politechnice Warszawskiej. Zginął podczas ratowania zbiorów zbombardowanego Zakładu Architektury Polskiej i Historii Sztuki Politechniki Warszawskiej. Jego dwaj synowie polegli w powstaniu warszawskim.