Przed wybuchem I wojny mieszkał i pracował w Krakowie i we Lwowie. W latach 1919-1925 zatrudniony był w Ostrołęce jako architekt powiatowy i nauczyciel rysunku w gimnazjum. Był również autorem szeregu pomników, kościołów i budynków użyteczności publicznej na terenie Kurpiowszczyzny. Nadzorował powojenną odbudowę wielu zabytków województwa białostockiego. Spod jego ręki wyszedł projekt przebudowy dworu w Starym Susku, którego właścicielem w okresie międzywojennym był znany białostocki historyk Jan Glinka. Obok Adama Chętnika, należał do jednego z największych znawców i dokumentalistów kultury kurpiowskiej. Zgromadził pokaźną kolekcję wyrobów sztuki ludowej Kurpiów, którą w czasie niemieckiej okupacji stolicy przekazał znanemu warszawskiemu bibliofilowi Janowi Michalskiemu. W latach 30. XX w. na zlecenie Ministerstwa Komunikacji opracował również niewielką broszurę p.t. Ziemia Kurpiów. W połowie lat 20. XX w. osiadł w Białymstoku, gdzie pełnił funkcję dyrektora Okręgowej Dyrekcji Robót Publicznych, jednocześnie czynnie uczestniczył w życiu artystycznym i kulturalnym miasta. W Białymstoku zaprojektował m.in.: kaplicę w zespole budynków Misji Barbikańskiej przy ul. św. Rocha 25 A (przebudowane później na kino Syrena), pomnik Ofiar Mordu Bolszewickiego przy ul. gen. Maczka, Zakład Wychowawczo - Rzemieślniczy p.w. św. Józefa (ob. Dom Dziecka nr 1) przy ul. Słonimskiej 8, Dom Inwalidów Wojennych, willę rodziny Wolterów przy ul. Słonimskiej 31 oraz kamienicę Bełdowskich przy ul. Mickiewicza 11. Po 1934 r. przeniósł się do Warszawy. Zmarł podczas wojny, został pochowany na warszawskim cmentarzu ewangelicko – reformowanym.