Rozpatrzono pięć propozycji, z których dwie – autorstwa warszawskich architektów Jerzego Mendelsona i Bronisława Szczygielskiego – wzbudziły zainteresowanie komisji. Budowę szpitala rozpoczęto w 1928 r. Mimo wielu trudności organizacyjnych i finansowych, dzięki dogodnym warunkom wykonawcy, wsparciu wojewody i pożyczce z białostockiej elektrowni, szpital udało się zrealizować w dość krótkim czasie. Budynek uroczyście oddano do użytku 7 maja 1933 r. Szpital posiadał odziały chirurgiczny i położniczy z 16 salami po 8 łóżek i 12 separatkami, 4 gabinetami lekarskimi i 2 salami operacyjnymi i zajmował przestrzeń 11 288 m3. Ordynatorem oddziału chirurgicznego został, przybyły z Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu w Astrachaniu, profesor Konrad Fiedorowicz. W czasie II wojny światowej, kolejni okupanci zmieniali nazwy i przeznaczenie szpitala. Budynek uległ także częściowemu spaleniu i dewastacji. Powojenną odbudowę rozpoczęto w roku 1947.,. Utworzono tu Państwowy Szpital Chirurgiczny. Posiadał on trzy sale operacyjne, aparaturę diagnostyczno-radiologiczną i własne zaplecze gospodarcze, które otrzymał z darów UNRRA. 1 stycznia 1953 r. gmach szpitala stał się częścią większego kompleksu administracyjnego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. Jędrzeja Śniadeckiego. W latach 1979–1981 przeprowadzono przebudowę i rozbudowę obiektu, dobudowując nowe piętra i skrzydła, zniekształcając tym samym pierwotne założenie szpitala. Pierwotnie gmach, dzięki zastosowaniu w planie tzw. systemu występowego opartego na rzucie litery E, miał zapewnione doskonałe oświetlenie i izolację akustyczną. Wejście główne do budynku, poprzedzone symetrycznymi biegami schodów, znajdowało się od strony dawnej ulicy Piwnej, na osi środkowego skrzydła. Elewacje budynku były gładkie i malowane na biało, co podkreślało jego nowoczesny charakter. Do dziś w architekturze budynku częściowo zachował się skromny detal w postaci pseudoryzalitów, attyk oraz balkonu z żelazną balustradą zdobioną w stylizowaną „jodełkę".