Na zakupionym terenie przy ulicy Ogrodowej wybudowano w dwóch etapach w roku 1930 i 1931 dom o dwunastu jednakowych czteroizbowych mieszkaniach, dwóch pokojach kawalerskich i mieszkaniu służbowym dla dozorcy. Do 1944 r. stanowił on własność prywatną. Z budynkiem wiąże się również tragiczna powojenna historia miasta. W jego piwnicach zachowały się liczne ślady po areszcie kontrwywiadu wojskowego i służb bezpieczeństwa. Surową architekturę bloku ożywiają trójosiowe ryzality przysłaniające klatki schodowe, pokryte tynkami o zróżnicowanej fakturze oraz gzymsy i żelbetowe balkony. Wnętrze ma typowy korytarzowy układ, a w niektórych mieszkaniach po dziś dzień zachowało się oryginalne umeblowanie w postaci szaf i schowków z przesuwnymi drzwiami. Mimo, iż budynek przykryty został dwuspadowym dachem, jego fasadę skomponowano tak, by widz miał wrażenie, że dach jest płaski. Jest to bezpośrednie nawiązanie do jednego z elementów repertuaru form nowoczesnej architektury określonych przez Le Corbusiera. Ostatnie prace związane z adaptacją poddasza i budową lukarn w sposób wyraźny naruszyły pierwotny wygląd budynku.